Ik ben de laatste paar weken full-time bezig met ´actief ontspannen´. Soms heb ik daarvoor goede ideeën, zoals vorige week toen ik mezelf voornam: ´bij het tuincentrum gaan kijken of ze iets voor in de kas hebben waar we deze herfst nog andijvie en veldsla in kunnen kweken´. En C. gaat natuurlijk graag met mij mee, op zo´n zonnige nazomerochtend.
Meteen bij binnenkomst van een niet nader bij naam te noemen tuincentrum valt ons oog op enkele houten fruitkistjes, die in de etalage staan. "Schattig", zegt C. en ik ben het met haar eens: ze zijn inderdaad erg praktisch. We oriënteren ons nog wat verder, maar alternatieven vinden we alleen in ongezellige en ongezonde plastic bakken. Dus vragen we waar we die houten kistjes kunnen vinden. De opgeruimde jongedame in tuincentrumtenue heeft geen idee, maar ze weet wel wie het wel weet, en ze zal hem even roepen. Even later worden we geholpen door een agrarisch uitziende man van middelbare leeftijd, die inderdaad uitstraalt dat hij het allemaal wel weet. C. vertelt dat we een tuinkas hebben, en dat we daarin dit najaar nog wat andijvie en sla willen kweken en dat we daarvoor wat houten fruitkistjes willen gebruiken en waar we die kunnen vinden. "Daar bent u veel te laat voor", zegt de man en hij kijkt ons streng, bijna bestraffend aan. "U had dat al veel eerder moeten zaaien, dat gaat nu nooit meer aanslaan".
We zijn even uit het veld geslagen (veldsla), want zijn een uiterst grove, uit de klei getrokken boerenkop, duldt geen tegenspraak. En bovendien vrezen we dat hij - met zijn komaf - wel eens gelijk zou kunnen hebben. Maar op de een of andere manier zorgt deze contra-productieve boerenlul ervoor dat wij die kistjes nu helemaal willen hebben, dus of hij dan toch kan zeggen, waar we ze kunnen vinden.
Om een lang en ongezellig verhaal kort te maken: de kistjes staan ondertussen in de kas en de sla- en advijvieplantjes doen het uitstekend. En - al moet ik die groenten de komende weken persoonlijk in de nachtelijke vorst gaan staan warm föhnen - sla en andijvie uit eigen kas zullen we deze herfst nog eten!
We zijn even uit het veld geslagen (veldsla), want zijn een uiterst grove, uit de klei getrokken boerenkop, duldt geen tegenspraak. En bovendien vrezen we dat hij - met zijn komaf - wel eens gelijk zou kunnen hebben. Maar op de een of andere manier zorgt deze contra-productieve boerenlul ervoor dat wij die kistjes nu helemaal willen hebben, dus of hij dan toch kan zeggen, waar we ze kunnen vinden.Om een lang en ongezellig verhaal kort te maken: de kistjes staan ondertussen in de kas en de sla- en advijvieplantjes doen het uitstekend. En - al moet ik die groenten de komende weken persoonlijk in de nachtelijke vorst gaan staan warm föhnen - sla en andijvie uit eigen kas zullen we deze herfst nog eten!
