Ik baal als een stekker, want een tijdje geleden heb ik per ongeluk mijn laatste blikje Haggis opgegeten. Per ongeluk in die zin, dat ik ervan uit ging er nog meer in de kast te hebben. Niet dus, achteraf bleek het de allerlaatste. En ik had me nog wel voorgenomen om dit jaar eens iets aan ´Burns Night´ te doen...
Robert Burns is de bekendste Schotse dichter, die leefde van 1759 tot 1796. Hij schreef vele gedichten en liederen, waaronder ´Auld Lang Syne´ en de ode ´to a haggis´. Elk jaar vieren de Schotten Burns' geboortedag op 25 januari, tijdens ´Burns Night´, of ´Burns Supper´. Er zijn vele manieren om dit te vieren, en het schijnt te kunnen variëren van een zeer formele avond, met een vastgesteld programma aan speeches en beleefdheden tussen de verschillende gangen, tot aan een ordinair drankgelag, met veel whisky. Maar meestal zit het er ergens tussenin, en worden er typische Schotse gerechten gegeten. Een vast gegeven is echter het - al dan niet ceremonieel, dus met doedelzak - opdienen van een Haggis, samen met ´tatties and neeps´: aardappelpuree en gepureerde koolraap.
Het is me overigens een raadsel hoe iemand er ooit op is gekomen, om de maag van een schaap te vullen met de gemalen longen, lever en hart van datzelfde dier... Het meest plausibele vind ik nog, dat een opgefokte boer, nadat een van zijn ongehoorzame schapen voor de zoveelste keer niet wilde luisteren, zijn perverse dreigement richting het dier daadwerkelijk ten uitvoer bracht. En dat hij, terwijl hij dat zat te eten, dacht: "Mwah, als ik er de volgende keer havermeel, uien, flink wat niervet en kruiden doorheen maal, dan wordt het nog wat ook..."
Als kwart-Schot, heb ik veel moeite gedaan om de specifieke, zware smaak van Haggis lekker te gaan vinden. En dat is me uiteindelijk ook gelukt, ongeveer op dezelfde manier als wij onze kinderen alles laten eten: eerst gewoon een paar keer proeven (uitspugen mag in het begin), en na ongeveer zeven keer, ga je het vanzelf lekker vinden. Eerlijk gezegd helpt het - in het geval van Haggis - als je er een heftige whisky bij drinkt. Bijvoorbeeld eentje van Islay, die - door zijn vette, rokerige stookolie-jodium-teer-zeewiersmaak - even lastig was om te leren waarderen. Ja, wat dat betreft ben ik een echte doorzetter.
Ik heb wel eens aan een slager gevraagd of hij mij aan de ingrediënten van Haggis kon helpen. Toen betrok zijn gezicht, begon hij over de strengere regelgeving rond slachthuizen en bracht hij het onderwerp snel op zijn fantastische motortochten door de Schotse hooglanden. Maar hij zou het wel even voor me uitzoeken, en daarna heb ik er nooit meer wat van gehoord. Misschien maar beter ook, want ik betwijfel of het zelf maken van Haggis bevorderlijk is voor de eetlust. Zo las ik bijvoorbeeld in een recept dat je de luchtpijp, die nog aan de longen zit, tijdens het koken over de rand van de pan moet leggen. Ik bespaar u verdere details.
Er is veel verschil tussen een echte Haggis, en eentje uit blik. De laatste vind ik veel ´makkelijker´ te eten. En toch ga ik proberen binnenkort een echte te scoren, bijvoorbeeld in de winkel van Thomas Green´s in Den Haag. Keep you posted.
Het is me overigens een raadsel hoe iemand er ooit op is gekomen, om de maag van een schaap te vullen met de gemalen longen, lever en hart van datzelfde dier... Het meest plausibele vind ik nog, dat een opgefokte boer, nadat een van zijn ongehoorzame schapen voor de zoveelste keer niet wilde luisteren, zijn perverse dreigement richting het dier daadwerkelijk ten uitvoer bracht. En dat hij, terwijl hij dat zat te eten, dacht: "Mwah, als ik er de volgende keer havermeel, uien, flink wat niervet en kruiden doorheen maal, dan wordt het nog wat ook..."
Als kwart-Schot, heb ik veel moeite gedaan om de specifieke, zware smaak van Haggis lekker te gaan vinden. En dat is me uiteindelijk ook gelukt, ongeveer op dezelfde manier als wij onze kinderen alles laten eten: eerst gewoon een paar keer proeven (uitspugen mag in het begin), en na ongeveer zeven keer, ga je het vanzelf lekker vinden. Eerlijk gezegd helpt het - in het geval van Haggis - als je er een heftige whisky bij drinkt. Bijvoorbeeld eentje van Islay, die - door zijn vette, rokerige stookolie-jodium-teer-zeewiersmaak - even lastig was om te leren waarderen. Ja, wat dat betreft ben ik een echte doorzetter.
Ik heb wel eens aan een slager gevraagd of hij mij aan de ingrediënten van Haggis kon helpen. Toen betrok zijn gezicht, begon hij over de strengere regelgeving rond slachthuizen en bracht hij het onderwerp snel op zijn fantastische motortochten door de Schotse hooglanden. Maar hij zou het wel even voor me uitzoeken, en daarna heb ik er nooit meer wat van gehoord. Misschien maar beter ook, want ik betwijfel of het zelf maken van Haggis bevorderlijk is voor de eetlust. Zo las ik bijvoorbeeld in een recept dat je de luchtpijp, die nog aan de longen zit, tijdens het koken over de rand van de pan moet leggen. Ik bespaar u verdere details.
Er is veel verschil tussen een echte Haggis, en eentje uit blik. De laatste vind ik veel ´makkelijker´ te eten. En toch ga ik proberen binnenkort een echte te scoren, bijvoorbeeld in de winkel van Thomas Green´s in Den Haag. Keep you posted.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten