Een paar weken geleden wist ik - wat betreft de bevruchting van de pompoen - nog ´van toeten noch blazen´. Ik schoot bij wijze van spreken al in de stress omdat ik tussen al die bloemen de vrouwelijke niet kon vinden. Achteraf bleken het dan ook allemaal mannetjes te zijn en de vrouwtjes lieten nog even op zich wachten (what´s new). Hoe anders is dat tegenwoordig. Kom ik vandaag thuis, zegt mijn dochter terloops: "O ja, pap, we hebben vandaag die pompoen nog even bevrucht". En haar vriendin voegt eraan toe: "Ja, we moesten snel zijn, want de bloem begon al een beetje te verwelken".
Ik moet even denken aan een stukje van Godfried Bomans. Hij schreef ooit iets over de boer, die - anders dan de stadse mens - de natuur niet als ´natuur´ ervaart. Hij maakt er namelijk veel meer deel van uit; hij is de natuur. Ik denk dat dat voor kinderen ook een beetje geldt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten