Als iemand zegt: "Mja, ik sta tegenwoordig dus veel dichter bij de natuur, hè", dan ben ik snel vertrokken, want ik hou niet zo van die zijige, zelfbewuste, uitgesproken groene types. En toch is dat precies wat ikzelf de afgelopen tijd heb geprobeerd te doen: dichter bij de natuur te staan, meer bewust omgaan - en meebewegen - met de seizoenen. Want daar word je rustig van. Dat is goed voor je. En - niet te vergeten - goed voor de natuur zelf.
Natuurlijk heeft het ons veel goeds gebracht. We kweken onze eigen tomaten, kruiden en letten nog beter op de biologische boodschappen en waar het vandaan komt. Leven met de seizoenen, dat is toch prachtig?
Maar elk voordeel heeft (En Un Momento Dado) toch ook z´n nadeel. Want - als ik eerlijk ben - heb ik er niet méér rust van gekregen. Integendeel, ik heb nu nog meer vragen aan mijn hoofd als: "kan ik deze tomaten al in februari zaaien", "was peterselie nou wel of niet vorstbestendig", "vriezen die slakken dood, of komen ze in het voorjaar gewoon weer op", "vanaf wanneer is deze groente weer inheems, en niet ingevlogen vanuit Egypte of Nieuw Zeeland"... Dat soort dingen, en nog veel meer. En ook het gezin begint er wat last van te krijgen: "Papa, kunnen we nu eens gewoon dóórlopen?", hoor ik dan, als we een boswandeling maken, en ik weer eens naar de grond duik, met mijn veldgids ´eetbare paddenstoelen´ in de aanslag.
Natuurlijk heeft het ons veel goeds gebracht. We kweken onze eigen tomaten, kruiden en letten nog beter op de biologische boodschappen en waar het vandaan komt. Leven met de seizoenen, dat is toch prachtig?
Maar elk voordeel heeft (En Un Momento Dado) toch ook z´n nadeel. Want - als ik eerlijk ben - heb ik er niet méér rust van gekregen. Integendeel, ik heb nu nog meer vragen aan mijn hoofd als: "kan ik deze tomaten al in februari zaaien", "was peterselie nou wel of niet vorstbestendig", "vriezen die slakken dood, of komen ze in het voorjaar gewoon weer op", "vanaf wanneer is deze groente weer inheems, en niet ingevlogen vanuit Egypte of Nieuw Zeeland"... Dat soort dingen, en nog veel meer. En ook het gezin begint er wat last van te krijgen: "Papa, kunnen we nu eens gewoon dóórlopen?", hoor ik dan, als we een boswandeling maken, en ik weer eens naar de grond duik, met mijn veldgids ´eetbare paddenstoelen´ in de aanslag.
Ik wou maar zeggen, dat het allemaal niet vanzelf gaat. Eén van de minder bekende filosofen van onze tijd, Theo Maassen, nam tijdens een discours eens kritisch stelling tegenover een overheidscampagne over zwerfafval: "Wat nou ´met hetzelfde gemak gooi je het in de afvalbak´?! Da´s helemaal niet waar! Het is veel makkelijker om het zó uit je handen te laten vallen, in plaats van helemaal naar die afvalbak te lopen. Moeite moet je ervoor doen!"
En gelijk heeft hij. Ondertussen is er in ieder geval één vraag minder waar ik me mee bezig hoef te houden: of de veldsla en andijvie tegen een paar nachten matige vorst kan. Niet dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten