Je kunt soms heel druk met iets bezig zijn en je dan ineens beseffen hoe onbelangrijk, futiel en belachelijk dat klusje eigenlijk is. Je kijkt als het ware op jezelf neer en denkt zoals Frits van Egters over zijn eigen vader dacht: "God, heb medelijden met deze man, want hij weet niet beter..." Vandaag had ik zo´n moment. Erger nog, want ik wist vantevoren dat ik me precies zo zou gaan voelen.
Een paar dagen geleden schreef ik over een door mijzelf gecreëerd probleem in de tuinkas. Namelijk over de van nature kruipende pompoenplant die ik met veel zorg via touwen en stokken omhoog heb geleid, om er uiteindelijk achter te komen dat de vruchten veel te zwaar worden, om door de plant zelf gedragen te kunnen worden. De oplossing die ik schetste (elimineren van de plant) staat me eigenlijk niet aan; dat is hetzelfde als de kersverse hondenbezitter die er - tegen de tijd dat de zomervakanties beginnen - achter komt dat het beestje toch niet zo bevalt en ´m dus maar achterlaat, vastgebonden aan een boom in een afgelegen bos. Okee, ik overdrijf nu, maar ik ben toch maar gaan zoeken naar een meer elegante oplossing... Dus stond ik vanavond te klooien met een oud stuk gordijn, dat zou gaan dienen als ondersteuning van die ene pompoen die de plant nog draagt. En toen het klaar was, zag ik mezelf naar binnen lopen, mijn fototoestel halen om er verschillende foto´s van te schieten. Aangezien je bij wijze van spreken al voor minder idiote handelingen als ´ontoerekeningsvatbaar´ zou kunnen worden gekwalificeerd, dacht ik: What the hack, nou Photoshop ik er ook nog maar een babygezichtje in, en noem dit artikel ´gezinsuitbreiding´.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten