winterklaar

Bijna een jaar geleden begon ik dit weblog ´goed voornemen´. Ik schreef toen het volgende: "Het is december wanneer ik met dit blog begin. Tijd van de goede voornemens. Zelf heb ik er altijd bovengemiddeld veel last van. Van goede voornemens. Ik heb ze in verschillende soorten en maten, maar er is altijd één constante: 'meer willen schrijven'. Dus besluit ik hier te schijven. In eerste instantie over mijn experimenten met het maken van appelcider. En verder over koken en zoveel mogelijk 'zelf doen'..." 

Schrijven is één, gelezen worden is twee. En nadat ik de afgelopen twee maanden helemaal niet had geschreven, begon mijn kleine lezerspubliek hier en daar een beetje te morren. Ik kreeg zelfs een bericht van een wat geïrriteerde mevrouw uit Noorwegen, die ´die kistjes voor de kas´ onderhand wel zat was. En gelijk heeft ze, stor klem! Daarom begin ik - met mijn goede voornemens voor ogen - weer met schrijven.
Drie weken geleden heb ik de kas winterklaar gemaakt. Directe aanleiding was het plotseling ter ziele gaan van mijn tomatenplanten, na de eerste paar nachten vorst. Er hingen nog wel wat tomaten aan, maar de fut was er imiddels toch wel uit. Ze werden bovendien geplaagd door schimmels die de stammen en bladeren aantastten. Dus heb ik alle planten ´geruimd´: dat gaf een zee aan ruimte, ook al geeft deze verticale panoramafoto wel een erg gunstig beeld van de kasruimte. Op dit moment hebben we nog verschillende planten en kruiden staan:
- Kruiden, zoals thijm, oregano, koriander, peterselie, munt, laurier en salie. Die laatste twee heb ik ergens aan het begin van de herfst gestekt. De laurier wilde niet wortelen, maar de salie deed het vrij goed. Daar heb ik nu dus verschillende kleine plantjes van staan. Het verbaast me dat alle genoemde kruiden de lichte nachtvorst tot nu toe hebben overleefd, zelfs de koriander en peterselie...
- Twee potten met Valeriaanplantjes. Die heb ik van de zomer zelf gezaaid en opgekweekt: ik was benieuwd of het wortelextract inderdaad een kalmerende werking op me zou hebben. Over een vooruitziende blik gesproken...

- Het vijgenboompje. In de loop van de zomer verschenen er een stuk of vijf vijgen aan, maar die wilden niet rijpen. Pas ver in de herfst, toen ik ze eigenlijk al had afgeschreven, verkleurden ze toch en werden ze rijp. L. heeft er nog één meegenomen naar school: tijdens haar spreekbeurt over ´de tuinkas´ vroeg ze of iemand wist wat voor een vrucht dit was. Behalve de juf wist niemand het natuurlijk. Achterlijke vinex-kinderen.
- En natuurlijk hebben we nog de krulsla en andijvie, in de houten kistjes. Die groeien heel erg langzaam, maar ze zijn - getuige deze foto - wel degelijk aangeslagen. Ik kijk al uit naar de dag dat ik bij die irritante kerel van het tuincentrum mijn gelijk zal halen...